Duela pare bat urte, Ura patrikan izeneko disko bat agertu zelarik, harrituta geratu
ginen asko. Zer ote zen hura? Nondik irten ote zen? Kantetan, musika mota
zenbaiten ezaugarri garbiak antzeman bazitezkeen ere (jazzarenak, Brasilgo
musikarenak, are gure herri kantagintzarenak), horiek denak modu harmoniatsuan
ageri ziren, gehienetan zerbait berezia eta, maiz, gozoa osatuz. Izendatzen
zaila zen zerbait. Kantuak euskaraz eta erdaraz (ingelesez, gazteleraz) emanak
zeuden, gainera. Hizkuntza gorabehera, hitzek mundu pertsonal baten berri
ematen ziguten, kantuz kantu. Batzuetan, bere adierazpidea surrealismotik gertu
aurkitzen zuen mundu bat, gozotik beste mikatzetik zuen mundu bat. Maite
Larbururen mundua, hain zuzen ere. Haren auzo Josh Cheathamen gitarrak biltzen
eta edertzen zuen mundu bat.
Bikoteak
beste disko bat osatu du, aurrekoa entzun ondoren, gehiago nahi genuenontzat
opari: Hau. Espero zitekeen bezala,
disko dotorea da honako Hau,
aurrekoaren ezaugarri behinenak gordetzeaz gain, areagotu, zorroztu egin
dituena. Ura patrikan haren soiltasun
sofistikatua baztertu gabe ere, estutu ederra eman diote, konposizioari nahiz
instrumentazioari ere dagokionez. Konposizioetan, arriskatu eta libreago aritu
direlakoan nago, Amutxatxa edo Gizon bat izeneko kantuetan, esaterako,
agerian uzten dutenez. Tresnak, aldiz, lehendabiziko disko hartan baino
ugariagoak dira, eta geruza gehiago ematen diete kantuei, beraz.
Pop musikaren topikoak dioenez, zailena da
talde batentzat bere bigarren diskoa, batez ere lehendabizikoa arrakastatsua
izan bada, Ura patrikan izan zen
bezala (arrakasta kritikoaz ari naiz, noski). Neighborrekoak lasai egon
daitezke, ordea, disko zoragarria baita Hau.
Bejondeiela.
Xabier Montoia
