Musikari ogibidea dela-eta
Larburuk nomadatzat du bere burua, baina disko hau oso lotuta dago jaioterrira
itzultzearekin. Horren seinale da abesti guztiak euskaraz izateko hautua, Neighborren
gaztelaniaz eta ingelesez ere abesteko zuen ohitura bazter utzita. Bidaia ageri
da diskoko lehen abestian eta itzuleraren ideia irudikatzen duen ibaiaren inguruko
kantuak ixten du lana. Ibaiaren metaforak balio du disko honetako hainbat
abesti azaltzeko ere. Kortserik eta egitura zurrunik gabeko abestiak dira, sarri
entzuleak jasotzen duen sentsazioa da hitzek egiten diotela bultza melodiari, aurreikusi
ezin daitezkeen bideetatik eramanez abestiak, tarteka geldo eta bare, tarteka
abiada biziagoa hartuz bihurgune artean. Alferrikakoa da etiketak jartzea edo
estilo zehatzak aipatzea, Laburuk bere estilo propioa du, nahastezina.
Bertan murgil egin eta bere
burua eramaten uztea baino ez zaio geratzen entzuleari. Larbururen egile
nortasun bakanaren egiaztagiriak aurkituko ditu nonahi: bere ahotsaren eta
kantatzeko moduaren adierazkortasuna eta naturaltasuna, eta munduarekiko
begirada propio hori, sentsibilitatea,
umorea, samurtasuna, izaera jolastia eta aldarrikapena dosi perfektuetan
nahasten dituzten hitz zoragarrietan islatzen dena.
