Argentinatik datorren bluesman disdiratsua

Zuzenean jotzen dituen bertsioetan denetarik pixkat dago: blues akustikoa (Robert Johnsonen They’re red hot), rhythm’n’bluesa (Eddie Vinsonen Kidney stew), etsipenezko maitasun kantuak (Walter Jacobsen Just your fool) eta soul-a (Bobby Blanden In the heart of the night eta Roomful of Bluesen Running out of time). Django Reinhardten Minor swing-en bertsioarekin ere ausartzen da, gitarrajole trebea dela erakutsiz. Baina ulertu behar da: tradizioari errespetua galdu gabe hura biziberritzeko kezka duen edozein sortzaile bezala, eragin garaikideetara irekita dagoen musikaria da Pardo.
Bertsio sorta horren aldean, Pardok sortutako kantuek mailari eusten diote, bai blues elektrikoari heltzen dionean (Stopping me cold, Poco a poco), bai swingaren eremuan murgiltzen denean (Mi mujer se enojó). Bluesaren tradiziorik jatorrenean, bakardadeaz, maitasunaren galtzeaz eta gezurraren garratzaz modu sinple eta zuzenean mintzo dira Pardoren kantuak.

Albisteak