Paul San Martinek pianoan eta ahotsean, Jon Airak gitarran eta Javier “Shaf” San Martinek baterian osatutako The Fake Cousins bandak bigarren lana argitaratu du. Zuzeneko disko bikoitz honek gorantzako ibilbidea sendotzen du 2023an The Set Up lehen lan txalotu hura argitaratu ondoren, eta gaurkotasunaren aurreneko lerrora itzultzen du taldekideen etengabeko jardueraren ildoan garatu den proiektua.
Donostiako Jazzaldiaren berrogeita hemeretzigarren edizioan osorik zuzenean grabatutako lan honek, taldearen zuzenekoak duen potentzial izugarria agerian uzteaz gain, generoaren ezohiko ezagutza erakusten du estilo katalogo zabal baten bidez, bereziki Bluesaren ikuspegitik. Lan horrek ahanzturaren hautsa kentzen die musikako harribitxiei, errepertorio oso bat erakutsiz sarritan ahaztutako artisten espiritua era bikainean berpizteko. Artifiziorik gabeko Bluesa, antzinako gisan, estudioko grabazioaren izpiritua balio erantsia ekoizpen gehiagorik gabe, hirukote donostiarrak jada ohituak gaituen kalitate apartan. Lau eguneko kronika, non Bluesa protagonista izan zen Donostiako Klub Nautikoa paregabeko jokalekutzat hartuta.
Kontzertu hasiera zirraragarria, bandak berpiztu egiten duela Boogie Woogie-raren hasiera Kansasko shouter Big Joe Turner-en Roll’em Pete-rekin, New Orleanseko Huey “Piano” Smith pianistaren magiara eramaten gaitu bere Rockin Pneumonia and the Boogie Woogie flu-rekin, Jack Fina konpositorearen Bumble Boogie ikaragarriaz koroatzeko. Zalantzarik gabe, lan honen balio handienetako bat Paul San Martinek pianoan egiten duen lan neurtezina da, baita erronka guztiei aurre egiteko orduan duen ahotsaren malgutasuna ere, Guitar Slim-en The things that i used to do klasikotik Sunnyland Slim-en It ‘s you baby, Johnny Sansone estatubatuar anitzinstrumentistaren tesitura garaikideenetik pasatuz Watermelon patch-en, eta Mexicali Rose standard-aren swing birsortze frenetikoan bilduz. Grabazioko lau egunetan zehar,
Screenshot
The Fake Cousins-ek I almost lost my mind bezalako pieza edo Ray Charles-en Hallelujah I love her so ezin ezagunagoa oparitzen dizkigute, Boots Randolph saxojolea eta Yakety Axe omenduz Jon Airaren eskutik, azken aldian zirkuituaren barruan erreferente mailara eskubide osoz iritsi den gitarrajolea berau, eta “Shaf” San Martinekin batera, proiektuaren sonoritaterako oinarri. Chicagoko bluesa Hoochie Coochie man-ekin, New Orleanseko klasikoak, Tipitina kasu, Gospelen oihartzunak I Believe in You-n edo Boogieren klase magistrala Cow cow boogie-n, proiektuaren aldakortasuna agerian utziz. Festa amaiera eklektiko eta bizia lehen laneko kantuak berreskuratuz, hala nola Doors-en The Spy edo Jimmy Rogersen Sloppy drunk, rock-and-roll klabean The Blasters mitikoak eta haren arrakasta Marie Marie, Stormy Monday-n T Bone Walker hilezkorra, azkenik Roadhouse Blues ezaguna omenduz Noa Eguigurenen (Noa & The Helldrinkers) agerlekuko kolaborazioarekin.
The Fake Cousinsek iragana eta oraina uztartu zituen lau egunez. Hain urrun, hain hurbil, haizeak eta gatzak Honky Tonken kantu hilezkorren eta garai bateko oihartzunen kutsua ekarri zuten Kontxako hondartzaraino, Donostiako Jazzaldia urdin biziz margotzeko.
