**Marta Sánchez**en hirukoteak Brad Mehldau, Bill Evans eta Keith Jarrett bezalako izen handiak dakarzkigu gogora, baina ez dugu horregatik zertan lotu lirismo femenino batekin. Melodia osatzeko duen berezko erraztasunak ez du sentimentalkeriaren esparrura lerratzen, hunkiberatasuna zintzoa da, itxurakeriarik gabea, eta zenbaitetan Thelonious Monk taldearen hotsek ondo mugatuta aurkitzen dugu, batez ere boppers moldeetan. Doinuok entzunda txango atsegin bat egiten dugu gure baitara, arestian aipatutako izenen aurreko zalantzak eta zorrak gero eta txikiagoak direla hautemanez…
